Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo

 

 

Czy ta lista Cię zaskoczyła? Nikt nie chce, aby jego dziecko się smuciło. Robimy wszystko, by nasze dziecko nie odczuwało niepokoju…

Jednak niepokój jest NATURALNYM/ NORMALNYM uczuciem, DOBRZE jest się bać, niepokój pełni funkcję ochronną.

Lęk sprawia, że jesteśmy czujni, dzięki niemu możemy odpowiednio zareagować na niebezpieczeństwo i jesteśmy przygotowani na to, co przynosi życie. Kiedy pokazujemy dziecku, że jedyny sposób, aby poradzi ć sobie z lękiem, to wyeliminować go, sprawiamy tym samym, że staje się ono na lęk nieodporne. W konsekwencji, gdy nasze dziecko odczuwa lekki niepokój, nie potrafi sobie z nim poradzić, dziecko czuje, że musi przed tym lękiem uciec , albo stawić mu opór, w wyniku tego lęk może całkowicie przejąć kontrolę nad dzieckiem, albo sprawić, że nie będzie się w stanie poruszyć, będzie jak sparaliżowane lękiem. Jest na to sposób. Rodzice mogą pomóc dziecku stawić czoło lękowi, zrozumieć go, nauczyć sobie z nim radzić i ostatecznie pokonać go!

Co zrobić inaczej, aby sprawić, by lękowe dziecko było MNIEJ lękowe?

1. Lękowe dzieci nic nie poradzą na to, że się boją, one po prostu tak mają. Powtarzanie im, że nie muszę się niczym martwić, sprawia, że czują się jeszcze bardziej zagubione i przytłoczone lękiem, jaki odczuwają, nie są w stanie zrozumieć tego, co się z nimi dzieje. Dzieci potrzebują naszej pomocy w nazwaniu lęku (lęk jest wytworem ich wspaniałej wyobraźni), w zrozumieniu, że to lęk, a nie nowa sytuacja wywołuje uczucie paniki; „martwisz się, ponieważ nie robiłaś/eś tego nigdy wcześniej, nie jesteś pewna/pewien co się stanie, gdy zejdziesz na dół. Teraz wydaje ci się to przerażające, ale za chwilę przekonasz się, że nic złego się nie stało, twój strach odejdzie i przestanie ci przeszkadzać.” Nazywając i rozpoznając swój lęk, dzieci uczą się, że jest on normalnym uczuciem, o którym mogą porozmawiać i nauczyć się sprawować nad nim kontrolę, strach to nie znak stop, przed którym trzeba się zatrzymać. Jak sprawić, by lękowe dziecko, było jeszcze BARDZIEJ lękowe? Zamiast oddalać lęki od dziecka, postaraj się uzmysłowić mu jakie jest niezwykłe za każdym razem, gdy czegoś się boi, że jest wystarczająco odważne, by sobie z tym lękiem poradzić. Dziecko będzie zaskoczone, jak szybko lęk się zmniejszy, aż w końcu zupełnie zniknie.

2. Kiedy dzieci są małe, potrzebują oczywiście, aby ich opiekunowie pomagali im w rozwiązywaniu problemów, by czuły się bezpieczne i szczęśliwe. Jednak nawet dwulatek sam uczy się rozwiązywać problemy, kiedy odkrywa jak sprawić, by jedzenie z łyżki nie spadało albo jak dostać się do przedmiotu, który jest poza zasięgiem jego dłoni. Niezależność rozwija się przez eksperymentowanie, znajdowanie własnych rozwiązań, cieszyć się ze zdobywania wiedzy o świecie i umiejętności jej wykorzystywania. Maluchy uczą się elastycznego podejścia do życia, tego, że jest wiele sposób na osiągnięcie tego samego rezultatu, że nie trzeba być we wszystkim doskonałym, że można odczuwać dumę nie tylko w wyników, ale też podejmowanych wysiłków. Kiedy rodzice robią wszystko, by rozwiązać problemy lękowego dziecka poprzez zapewnienie im spokoju, usuwanie źródła niepokoju, czy też pozwalają, aby dziecko nie wykonało zadania, aby zapobiec porażce, dzieci stają się zależne, są mniej chętne podejmować ryzyko, rozwijają zachowania pasywne (głównie w obecności rodziców). Rozpoznając jakikolwiek z przedstawionych powyżej wzorców zachowania w wychowywaniu swojego dziecka, wiesz, że była to odpowiedź na odczuwany przez twoje dziecko lęk, a nie przyczyna jego lęku, to bardzo ważny krok do przodu, który pomoże ci odwrócić tą tendencję.

3. Jeśli pozwalamy dziecku unikać wszystkiego, czego się boi, nigdy nie nauczy się ono rozpoznawać różnicy pomiędzy realnym a wyobrażonym zagrożeniem. Musimy uzmysłowić dziecku jakie jest odważne i pomóc pokonać jego lęk – krok po kroku. Jeśli lękowe dziecko pierwszy raz idzie na przyjęcie, może wystarczy, że będzie tam 10 minut. Zanim pójdzie do dentysty, możesz pomóc mu oswoić gabinet w czasie, kiedy ty będziesz mieć przegląd – niech twoje dziecko ma szansę być tylko obserwatorem takiego badania najpierw. Pamiętaj, że NIGDY nie powinniście dokonywać wyboru, aby w ogóle nie pójść na przyjęcie lub do dentysty.

4. Kiedy nasze dziecko odczuwa ból, staramy się ulżyć mu w cierpieniu, przekazujemy wiadomość, że „pokrzywy, rozbite szkło, bójki, to są rzeczy, których należy unikać, jeśli chcemy się uchronić przed bólem, ale teraz pomogę ci poczuć się lepiej”. Jeśli przytulamy i uspokajamy dziecko, gdy boi się owada, psa, wybuchu fajerwerków, podobnie przekazujemy przez to wiadomość, w tym przypadku będzie to: „To ZŁE rzeczy, których trzeba unikać, musisz przybiec do mnie, żebym cię pocieszył/a”. Zatem ZAAKCEPTUJ lęk dziecka, USPOKÓJ je, pomóż mu STAWIĆ CZOŁO lękowi stosując wzmocnienie – POCHWAŁĘ.„Oczywiście, że się martwisz, nie spodziewałeś/aś się, że możesz się przestraszyć. Staniemy trochę dalej, zanim nie przywykniesz.” (Do widoku owada, hałasu fajerwerków, czy szczekającego psa). Zachowaj uściski na moment, kiedy będziesz gratulować dziecku, jakie było odważne!

5. Lękowe dzieci będą przekonane o tym, że nie mogą stawić czoła pewnym sytuacjom. Zgadzając się na ich warunki – żadnych przyjęć, wizyt, żadnego samodzielnego zasypiania we własnym łóżku, zabieramy im możliwość odkrycia, że lęk można pokonać, że to wszystko nie jest takie trudne, jak się dzieciom wydaje. W konsekwencji, wszystko co nowe, będzie przeraźliwe, a dzieci zaczną stawiać coraz więcej żądań, aby uniknąć jakiejkolwiek powodującej lęk sytuacji. Oddanie dziecku kontroli nad lękiem, jest dla niego przerażające. Dziecko potrzebuje dorosłego, który pomoże podejmować decyzje odnośnie tego, co jest realnym zagrożeniem, a co jest bezpieczne. Dorosły powinien dać się poprowadzić dziecku, uwzględniać ile dziecko jest w stanie udźwignąć na raz w mierzeniu się ze strachem, stopniować trudności i sterować tak, by dziecko krok po kroku osiągnęło mistrzostwo w pokonywaniu lęku. Można to zrobić w ten sposób, że na początku dajemy dziecku prostsze lub krótsze zadania, tak by odciągnąć uwagę dziecka od odczuwanego lęku i żeby nasze wsparcie nie było aż tak konieczne. Wyznaczamy dziecku realne cele do osiągnięcia, to pozwoli dziecku poczuć, że wystarczy tylko trochę odwagi, by zacząć. Rodzic również może potrzebować odwagi, by się wycofać i po prostu pozwolić dziecku działać...

6. „Czy teraz będziesz czuł/a się w porządku?” Zadając dziecku to pytanie, zanim je zostawicie (w danym miejscu: przedszkolu, szkole, na przyjęciu) sprawia, że dziecko wie, że ma prawo się martwić, w końcu ty, jako dorosły też nie jesteś pewien, że wszystko będzie ok. Powiedz dziecku, że będzie w porządku, zapewnij je, że po nie przyjdziesz, zrób wszystko, by się nie spóźnić. Kiedy już przyjdziesz po dziecko, zostań chwilę i weź udział we wspólnej zabawie, w drodze do domu, porozmawiaj z dzieckiem jaką ci to sprawiło frajdę, zamiast skupiać się na tym, jaki okropny czas dziecko przeżyło, gdy nie miało cię obok.

7. Lękowe dzieci, aby uniknąć niepewności nieustannie zadają rodzicom niekończące się pytania o nadchodzące wydarzenia. Odpowiadając na każde z tych pytań, przekazujemy dziecku sygnał, że jedynym sposobem na pokonanie lęku jest absolutnie pewna prognoza zdarzeń – przygotowanie takiej prognozy to zadanie niemożliwe do wykonania. Nie mając pojęcia co się wydarzy, dziecko w najlepszym wypadku odczuwać będzie duży niepokój, w najgorszym będzie zupełnie przerażone. Dlatego tak ważne jest by dzieci wiedziały czego się mogą spodziewać, trzeba im nakreślić plan dnia, zaznaczać w kalendarzu ważne wydarzenia. Potrzebują wyjaśnienia, czasem odegrania scenek – rutynowych sytuacji, jakie będą miały miejsce w ich codziennym życiu, żeby nauczyły się odpowiednio na nie reagować. Tak długo, jak dziecko ma pełne zrozumienie tego, czego się od niego oczekuje, aby wypełniło określone zadania, odkrywa, że dalsze szczegóły może poznać później, a co ważniejsze, uczy się odkrywać to, że może czegoś nie wiedzieć i poradzi sobie z tym. Bardzo ważne jest rozróżnienie pomiędzy pytaniami, jakie dziecko zadaje w celu uzyskania wiedzy, a pytaniami związanymi z jego niepokojami. Odpowiadając na pytanie dotyczące jakiegoś lęku dziecka, spróbuj użyć kolejnego pytania, żeby dziecko mogło zrozumieć, jaki jest powodu jego niepokoju i żeby mogło wypróbować jak może sobie z nim poradzić w danej sytuacji. Przykład: „Nie jestem pewna/pewien jak dużo ludzi tam będzie, dlaczego chcesz wiedzieć? Jak myślisz z iloma jesteś w stanie sobie poradzić? A co być zrobił, gdyby było ich więcej? Co by sprawiło, że byłoby ci łatwiej?”; „Ona może mieć psa. Czego się najbardziej obawiasz ze strony psa? Po czym poznasz, że możesz podejść blisko do psa? Jak myślisz, czego chce pies, kiedy podskakuje? Gdyby w pobliżu ciebie był pies, co sprawi, że będziesz czuł/a się lepiej? O co w tej sytuacji powinniśmy poprosić ciocię?” Ponad wszystko pokazuj dziecku na własnym przykładzie, że to naturalne, kiedy się boimy czegoś, czego nie znamy, ale mimo wszystko jesteś odważny i podejmujesz nowe wyzwania. Pokazujesz swojemu lękowi, że on tobą nie rządzi. -

8. Kiedy u twojego dziecka pojawia się lęk, zaczyna powtarzać wciąż te same pytania i rośnie w nim sprzeciw, by stawić czoło wyzwaniu, by poradzić sobie z czekającym je, przerażającym wydarzaniem, to całkowicie zrozumiałe, że wyczuwasz taki sygnał i chcesz ustrzec dziecko przed napadem paniki, więc nie uprzedzasz go o tym, co je czeka. Z pozoru wydaje się to całkiem dobrą strategią, bo okazuje się, że dziecko całkiem nieźle sobie radzi, gdy nie ma innego wyjścia z sytuacji. Jednak taki „sukces” to po prostu wynik działania adrenaliny, a nie doświadczenie, z którego dziecko może czerpać radość. Dziecko pozostaje nie z uczuciem, że coś udało mu się osiągnąć, ale z uczuciem oburzenia, strachu, niepewności. Staje się bardziej wyczulone i podejrzliwe, wiedząc, że kolejna niemiła dla niego niespodzianka może się czaić tuż za rogiem. Praca nad oswojeniem lęku, aby przygotować dziecko na różne sytuacje z pewnością będzie wymagać większych pokładów energii i znajdowania stosownych rozwiązań, ale będzie fundamentem, dzięki któremu twoje dziecko wypracuje sobie własne strategie radzenia sobie z lękiem. Dziecko nauczy się, że lęk to coś normalnego, że o strachu można spokojnie porozmawiać, racjonalnie go wytłumaczyć, skąd się bierze i dlaczego, że można go pokonać, przez oswojenie go, planując kolejne wyzwania krok po kroku z odwagą.

 

DROGI RODZICU,

DZIECKO  PEŁNE LEKU?

Dowiedz się jak je wspierać.

Aby wesprzeć dziecko w radzeniu sobie z lękiem, bardzo istotne są nasze reakcje- rodziców i innych ważnych dorosłych.

Istotne, by rodzic był dla dziecka źródłem spokoju, bezpieczeństwa i umiejętności radzenia sobie z przeciwnościami. Jedne z najważniejszych umiejętności, które wspierają w radzeniu sobie z trudnościami (nie tylko dzieci, ale także i dorosłych) to okazywanie EMPATII i…SŁUCHANIE.

Często, zupełnie nieświadomie, próbując pocieszyć, uspokoić dziecko wysyłamy przeciwny komunikat. Pokazujemy, że go nie rozumiemy, nie potrafimy pojąć, co w danym momencie odczuwa. W takich sytuacjach dziecko może poczuć, że jego emocje są bagatelizowane i nieistotne, a w rezultacie zaczyna je tłumić i odczuwa zwykłą, ludzką bezsilność. Myśli, a czasami, mówi: „Nic nie rozumiesz”, „To nie tak”. 

„Nie ma się czego bać”,

„Nie martw się”,

„Nie ma w tym przecież nic strasznego”,

„Zobacz, nikt inny się nie boi, więc wszystko jest ok”

Przeważnie, używając tych zwrotów, mamy dobre intencje. Chcemy wesprzeć dziecko, dodać odwagi do działania. Niestety- zamiast dodawać „mocy”, zabieramy ją, lekceważąc i bagatelizując lęk.

Zamiast powyższych komunikatów, stosujmy zwroty, które okazują ZROZUMIENIE I EMPATIĘ. 

Zwroty, które okazują zrozumienie, to:

„Rozumiem, że jesteś przestraszony”

„Widzę, że to trudne, przejdziemy przez to razem”

„Wyglądasz na przerażonego, chcesz, bym złapał Cię za rękę?”

„Możesz usiąść obok mnie i podejść do dzieci, kiedy będziesz gotowy”

„Każdy czasami się boi, nawet dorośli.”

„Większość z nas czuje lęk, gdy robi coś pierwszy raz. Może spróbujemy razem?”

Dlaczego tak? Dziecko jest człowiekiem. Jak każdy z nas ma prawo do własnych lęków, do własnych emocji i do szacunku dla nich. Jeżeli pokazujemy, dziecku że wierzymy w jego uczucia, że nie bagatelizujemy jego lęku stawiamy siebie w pozycji partnera/pomocnika w radzeniu sobie z trudnościami. Brak zrozumienia/pokazanie, że lęk jest głupi i irracjonalny zamyka drogę do rozmowy i poszukiwania rozwiązań.

Lęk to emocja, zawsze całkowicie realna, nawet jeżeli przedmiot lęku jest całkowicie nierealny. To, że my go nie odczuwamy, nie oznacza, że ktoś inny także go nie czuje. To, że potwory nie istnieją nie oznacza, że nie można się ich bać. Dlatego tak ważne jest okazanie szacunku, zrozumienia i empatii do emocji, ponieważ to otwiera drogę do wspólnej walki z przeciwnościami i do wspólnego szukania sposobów na poradzenie sobie z lękiem. To pozwala na osiągnięcie relacji, w której dziecko pozwoli nam się wsłuchać w swoje emocje, jednocześnie zapraszając nas do swojego świata i otwierając nam drogę do wspólnego poukładania jego trudności.

Dlatego zanim zaczniemy tłumaczyć, pouczać, pokazywać, czy coś ma sens, czy nie ma sensu okażmy ZROZUMIENIE i poprośmy, by dziecko opowiedziało nam o swoim lęku. Wysłuchajmy je i wsłuchajmy się w szczegóły. Kiedy skończy pokażmy, że chcemy z nim być w każdej emocji i dajmy dziecku to czego potrzebuje- spokój i bezpieczeństwo.

Czasami wystarczy podsumować: „To, że boisz się, że po Ciebie nie przyjdę do przedszkola musi być bardzo trudne. To ważne, że mi o tym opowiedziałeś. Pozwól, że opowiem Ci jak to wygląda z mojej perspektywy i postaramy się wspólnie znaleźć rozwiązanie, które Ci pomoże zrobić pierwszy krok”.

Oczywiście, to bardzo istotne, by motywować dziecko do działania, by stawiać przed nim wyzwania i oswajać lęki, jednak ZAWSZE okazując zrozumienie i partnerstwo. Dlaczego to takie ważne? Jeżeli zapominamy o elemencie empatii i zostawiamy dziecko z „Weź się w garść” jedyne, co mu przekazujemy to informacja, że jest samo ze swoimi problemami i samo ma sobie „jakoś z nimi poradzić”.

 

Zatem, pamiętajmy: EMPATIA + SŁUCHANIE + ZROZUMIENIE + ROZMOWA O LĘKU + WSPÓŁPRACA +PLAN DZIAŁANIA= SUKCES!

 

 

 

ZŁOŚĆ- NAUCZ DZIECKO ROZPOZNAWAĆ ZŁOŚĆ

 

         Złość jest jedną z najbardziej nielubianych emocji. Wielu z nas najchętniej by ją wyeliminowało. Często (niesłusznie!) uznawana jest za emocję złą, taką którą powinno się tłumić lub ukrywać, bo przecież „grzeczne dzieci się nie złoszczą”, a ponadto „złość piękności szkodzi”. Bardzo często kojarzona jest z agresją i z gwałtownymi wybuchami, które są trudne zarówno dla rodziców, jak i dla dziecka. Nic bardziej mylnego.

 

Złość to nie agresja. Złość to nie „ataki szału”. Złość nie jest zła. Złość jest nam bardzo potrzebna! Źle by było, gdyby jej nie było… Wyrażanie złości jest jednak umiejętnością, której dziecko musi się po prostu nauczyć, jednak potrzebuje do tego pomocy dorosłych.

Dzięki złości:

- dostajemy sygnał o zagrożeniu,

- możemy rozpoznać własne potrzeby,

- mamy energię do obrony, do przeciwstawienia się,

- możemy wydobyć się z rozpaczy i bezsilności,

- jesteśmy stymulowani do zmiany i rozwoju,

- mamy szansę na poprawę relacji z innymi (konstruktywnie wyrażona złość jest dla innych komunikatem, że to, co robią, mówią, jest dla nas trudne, przykre, powoduje dyskomfort).

 

Aby złość nie stała się zachowaniem agresywnym, które nie jest akceptowane społecznie, należy nauczyć i uświadomić dziecko, jak może poradzić sobie ze złością.

Złość jest nam bardzo potrzebna. Pojawia się najczęściej w sytuacji, kiedy ktoś lub coś nie pozwala nam robić tego co chcemy, dostać to co potrzebujemy, kiedy nie potrafimy czegoś zrobić lub kiedy ktoś chce nam wyrządzić krzywdę. Gdyby nie było złości trudno byłoby znaleźć w sobie siłę i energię, by walczyć o swój cel, pokonać przeszkodę lub obronić się przed skrzywdzeniem.

Wyobraźmy sobie sytuację, że przychodzi do nas koleżanka, która mówi „Mam dzisiaj zaplanowane wyjście do kina. Jednak obiecałam mamie, że posprzątam pokój. Przyjdź do mnie i zrób to za mnie, przecież i tak nie masz nic do zrobienia”. Dzięki złości mówimy „Nie”, bez złości prawdopodobnie trudno byłoby znaleźć siłę i odmówić.

Rozpoznawanie złości to dla dziecka duże wyzwanie. Dzieci przeżywają irytację, rozdrażnienie, złość, odczuwając jednocześnie towarzyszące tym emocjom doznania fizyczne, na długo przed tym zanim nauczą się owe stany nazywać. Złość to często niezrozumiana i mylona emocja. Wielu nastolatków (czasami także i dorosłych) ma problem, by ją zidentyfikować i nazwać. Dlatego tak ważne jest, by wspomagać w tym dziecko.

Gdy tylko zauważysz, że twoje dziecko się złości nazywaj to co widzisz.

„Widzę, że ta sytuacja mocno cię rozzłościła” lub np. „Oj przyszła do Ciebie złość, bo…”.

To pozwoli dziecku zrozumieć swoje emocje, pokaże dlaczego tak się czuje. Trudno jest nauczyć się jak wyrażać złość, jeśli nie wiemy, że to złość.

Opowiadaj dziecku kiedy ty się tak czułaś/ eś, jak to rozpoznałaś/eś i co wtedy zrobiłaś/eś.

Zastanówcie się wspólnie, gdzie dziecko najbardziej odczuwa złość? W brzuchu, w nogach, w rękach, w gardle, a może w głowie? Opowiedz mu jak to jest u Ciebie.

 

 

 

BAJKI TERAPEUTYCZNE- złość

ZLOSC-_bajka_o_lisku_urwisku.docx

https://bajkinatroskiblog.wordpress.com/2016/03/14/wielka-zielona-zlosc/

Wiek	Umiejętności z zakresu funkcjonowania społeczno-emocjonalnego
0-3  miesięcy	okazywanie zainteresowania i reagowanie na bodźce wzrokowe, dotykowe, dźwiękowe, ruch i inne doznania sensoryczne; odwracanie głowy od nieprzyjemnych zapachów; wrażliwość na zmianę pozycji; uspokajanie się przez kołysanie/bujanie; zamykanie oczu w reakcji na ostre światło; preferencja patrzenia na ruch; skupianie wzroku na twarzy dorosłego; preferencja głosu matki; rozwój zachowań sygnałowych: płacz (który jest modulowany w zależności od przyczyny), ssanie, przywieranie, chwytanie.
2-5 miesięcy	okazywanie przywiązania np. uśmiech społeczny, inicjowanie i utrzymywanie interakcji przed dłuższy czas; radość ze wspólnych zabaw, płacz, gdy zabawa zostaje przerwana; zwiększanie się ekspresji, komunikacji ruchami ciała i mimiką; naśladowanie niektórych ruchów i wyrazów twarzy; obserwacja twarzy; wyrażanie radości, smutku, złości.
4-10 miesięcy	rozwój naprzemiennych interakcji z przekazywaniem intencji poprzez okazywanie uczuć, wydawanie dźwięków, ruchy rąk itp.; odpowiedź uśmiechem na uśmiech.
7-10 miesięcy	wyrażanie strachu (pojawienie się leku separacyjnego); negatywna reakcja na nieobecność rodzica oraz pojawianie się obcych osób; przyjemność z zabawy społecznej; zainteresowanie swoim odbiciem w lustrze; odpowiadanie na wyraz emocji innej osoby; reagowanie na swoje imię; początek reakcji na zakaz; rozpoznawanie emocji po tonie głosu; sygnalizowanie radości i niezadowolenia tonem głosu; gaworzenie; pojawienie się gestu wskazywania placem; tworzenie wspólnego pola uwagi.
10-18 miesięcy	inicjowanie i kontynuowanie następujących po sobie, jedna po drugiej naprzemiennych interakcji społecznych lub wymiany sygnałów emocjonalnych; wchodzenie w wiele interakcji społeczno-emocjonalnych z rzędu w celu rozwiązania problemu.
12-18 miesięcy	nieśmiałość/lęk wobec obcych; preferowanie rodziców (opiekunów) od innych osób, płacz, gdy wychodzą; radość z naśladowania innych w zabawie; posiadanie ulubionych osób i zabawek; sprawdzanie reakcji innych na swoje zachowania; powtarzanie dźwięków/gestów w celu przywołania uwagi; współpraca przy ubieraniu poprzez wyciąganie rączek, nóżek; reakcja na polecenia i zakazy, przerywanie czynności, gdy dorosły mówi „nie wolno”; posługiwanie się prostym gestami np. kręcenie głową na „nie”, machanie „papa”; gaworzenie z intonowaniem wypowiedzi; nazywanie „mama”/ „tata”; używane okrzyków do komunikowania się np. „O!”; próba naśladowania słów; radość z pochwały i powtarzanie danego zachowania; wskazywanie części ciała; szukanie pocieszenia u rodzica np. poprzez przytulenie się.
18-24 miesięcy	znaczące używanie słów i wyrażeń; angażowanie się w zabawy z udawaniem z opiekunem lub z rówieśnikami; wskazywanie i przynoszenie przedmioty; naśladowanie dźwięków zwierząt, pojazdów, czynności; przynoszenie przedmiotów zachęcając dorosłego do wspólnej zabawy; zabawa naprzemienna (np. gra w piłkę, puszczanie autek); szukanie pomocy i proszenie gestem/słowem/zachowaniem; wskazywanie palcem pożądanego przedmiotu; wskazywanie interesujących rzeczy/sytuacji; adekwatne do sytuacji kręcenie głową na „nie” oraz kiwane na „tak”.
24-30 miesięcy	naśladowanie zachowań innych, szczególnie dorosłych i starszych dzieci; przyglądanie się zabawie innych dzieci i próby dołączania; nazywanie znajomych przedmiotów na obrazkach; wypowiadanie prostych zdań; zadawanie pytań „co to?”; budowanie poczucia odrębności, oddalanie się od opiekunów.
30-36 miesięcy	logiczne łączenie znaczących pojęć; słuchanie opowieści i tłumaczeń; dopytywanie; pytania „po co”, „dlaczego”; zainteresowanie otoczeniem, zdarzeniami z życia codziennego; nauka wspólnego recytowania wierszyków i piosenek; próby odmiany wyrazów; zabawa w naśladowanie dorosłych; dążenie do samodzielności – ubieranie, rozbieranie, jedzenie.
3-4 lata	spontaniczne okazywanie uczuć; pojawia się wstyd, poczucie winy; zabawa naprzemienna; rozumienie pojęć własności „moje”/ „twoje”/ „jego/jej”; pozostawanie bez rodziców; sprzeciw wobec większym zmianom w rutynie; wykonywanie 2/3-częściowych poleceń; rozumienie większości kierowanych do dziecka komunikatów; zrozumiałe sygnalizowanie swoich potrzeb; rozumienie relacji przestrzennych („na”/ „pod”/ „w”); podawanie swojego imienia i wieku; próby używania zaimków osobowych; samodzielne układanie prostych układanek; słuchanie czytanych książeczek; przywoływanie innych po zobaczeniu czegoś ciekawego; zabawa tematyczna, np. w dom; nadawanie różnych znaczeń zabawkom;umiejętność zabawy z innymi – czekanie na swoją kolej, współpraca z innymi; początek współpracy z innymi; początek rozumienia i przestrzegania zasad; stopniowe przyswajanie reguł pozwalających na funkcjonowanie w grupie; rozumienie językowych zasad społecznych oraz słownictwa nazywającego emocje.
4-5 lat	rozbudowanie zabawy „na niby”; samodzielne rozbieranie się i ubieranie; negocjowanie rozwiązywania konfliktów; postrzeganie siebie jako osoby z myślami uczuciami; umiejętność opowiadania (może się zdarzać, że dziecko w tym wieku nie odróżnia fantazji od rzeczywistości, mija to jednak ok. 5-6 roku życia) mowa wyraźna, raczej poprawna gramatycznie; zdolność do rozumienia i respektowania zasad obowiązujących w grupie; umiejętność uczestnictwa w grach z regułami; początek zdolności do reakcji odroczonych i umiejętności kontroli emocji i ich ekspresji; nowe emocje: zakłopotanie, duma, zazdrość.
5-6  lat	dążenie do zadowolenia innych, np. poprzez ustąpienie, pocieszenie; silne poczucie tożsamości płciowej i świadomość niezmienności płci; współpraca i negocjowanie; tworzenie coraz dłuższych opowiadań; wzrost znaczenia autorytetu osób innych niż rodzice; rozwój moralności.

 

DOJRZEWANIE DZIECKA  - ADOLESCENCJA

 

Jak zrozumieć dziecko gdy dojrzewa?
Jest to ten czas, w którym zachodzi wiele intensywnych zmian na różnych płaszczyznach. Młody człowiek buduje własną autonomię, ustala hierarchię wartości i tworzy swój światopogląd. W tym okresie wzrastają też jego umiejętności społeczne. Rodzice bardzo często w tym czasie czują się niepewnie, nagle tracą swoje poczucie wartości i pewności siebie jako rodzica. Być może dzieje się tak, że są poddawani krytyce  i ocenie, już nie są niepodważalnym autorytetem (guru dla swoich dzieci), zaczynają być wystawiani na liczne próby przez dorastające dziecko, które nierzadko popada z jednej skrajności w drugą. Nie każdy rodzic radzi sobie z taką sytuacją. W konsekwencji wszystkich
przemian relacje między rodzicami a dziećmi ulegają pogorszeniu, częściej dochodzi do sprzeczek i nieporozumień. Rodzic musi zrozumieć (a jest to trudne), że rozwojowo to konieczny proces związany z kształtowaniem tożsamości i odrębności psychicznej syna czy córki. I co więcej, w tym czasie młody człowiek bardziej niż czegokolwiek innego potrzebuje czułego wsparcia rodzica oraz zaufania i uwagi popartej właściwą komunikacją, mimo że jego zachowanie może wysyłać rodzicowi sprzeczne komunikaty.
W tym specyficznym dla wszystkich członków rodziny czasie ważne jest aby choć trochę przybliżyć się do wiedzy, informacji na temat adolescencji. Wszystko po to by ten okres móc zrozumieć, tym samym uniknąć wielu kłótni, nieprzyjemnych i raniących słów.

Psychoanalityk podzielił okres adolescencji na cztery fazy:

- „preadolescencję (między 11 a 13 r. ż.),
- wczesną adolescencję (między 13 a 17 r. ż.),
- środkową czyli właściwą adolescencję (między 17 a 19 r. ż.),
- późną adolescencję (między 19 a 22 r. ż.

  W tym miejscu bardzo ważna staje się grupa rówieśnicza

Nastolatek zaczyna przenosić swój główny nurt życia poza środowisko domowe.
Zbliża się do rówieśników, z którymi wspólnie spędza wolny czas i współdziała. Jest to niestety czas łatwego ulegania wpływom (także negatywnym) oraz nasilonych tendencji do uzależnień. Należy zaznaczyć, że proces oddalania się od rodziców zależy także od sytuacji rodzinnej, autorytetu rodzicielskiego, więzi między rodzicami a dzieckiem oraz jego indywidualnych właściwości. Grupy rówieśnicze zaczynają zastępować rodzinę, ale nie są w stanie tego uczynić w pełni, gdyż wpływ rówieśników jest bardziej powierzchowny, relacje koleżeńskie często bardzo szybko się rozpadają. Stosunki panujące w społecznościach  rówieśniczych mogą być jednak prototypem późniejszych relacji międzyludzkich. Zwykle w takiej grupie dorastający czuje się bezpiecznie i ma określony status. Przyjęcie do grupy staje się dla niego źródłem poczucia własnej wartości, a w okresie gwałtownych przemian wpływa ona stabilizująco na osobowość młodego człowieka. Również wśród rówieśników kształtują się nowe odniesienia i powstają nowe formy zachowań, dotąd rodzicom nie znane.
Ważne jest aby w sposób mądry pozwolić dziecku na te zmiany, umieć odpowiedzieć na jego potrzeby. Za wszelką cenę zdobyć zaufanie i być w dobrej relacji. Jest to jedyna szansa, że przy takich komponentach będzie się miało jeszcze wpływ na zachowanie swoich dzieci. Każdy rodzic obawia się straty właśnie tego wpływu. Drodzy rodzice, starajcie się za wszelką cenę nadal spędzać ze swoimi dziećmi czas.
Jeśli one tego nie chcą pozwólcie im na to. Rozmawiajcie z nimi, lecz jeśli nie chcą Wam o czymś powiedzieć uszanujcie to. Może z czasem będą Wam znowu mówić coraz więcej. Nie wpadajcie w panikę, okres dorastania ma swoje wyjaśnienie i definicję, to coś niezależnego i normalnego, choć niesie ze sobą wiele zagrożeń. To co Wasze dziecko zrobi w tym trudnym czasie jest zależne od tego co Wy robiliście razem z nim w dzieciństwie. Jeśli zapewniliście mu poczucie bezpieczeństwa, spędzaliście razem konstruktywnie czas (także na zabawie), daliście miłość i troskę nie ma zbytnio czego się obawiać. Wasze dziecko poradzi sobie, także i w tym okresie, gdyż ma do tego potrzebne narzędzia

 

 

ROZWÓJ DZIECKA 

Normy rozwojowe dziecka

Fazy rozwoju dziecka dotyczą kilku obszarów – są to m.in.: emocje, mowa, rozwój ruchowy czy umiejętności poznawcze i społeczne. Są to uśrednione wartości dla danej populacji, które wskazują, co powinno umieć dziecko w określonym wieku oraz jakie zachowania są dla niego typowe. Zarówno przyspieszenie występowania pewnych cech i zachowań, jak i ich opóźnienie w czasie – może, ale nie musi, być dla rodzica sygnałem, że warto skontaktować się z psychologiem lub pedagogiem dziecięcym.

Dziecko 3-letnie: mały człowiek, wielka fantazja

Trzylatki zazwyczaj znają już swoją pozycję w społeczeństwie i rodzinie: wiedzą, że są dzieckiem swoich rodziców i odczuwają z nimi szczególnie bliską więź. Wciąż są bardzo ciekawe świata i chętnie eksplorują pola, które dotąd były nieznane. Często wystawiają w ten sposób rodzicielską konsekwencję na próbę. Zaczynają pojawiać się polecenia i rozkazy – zarówno wobec rodziców, jak i dzieci w piaskownicy. To czas szczególnie intensywnego skoku emocjonalnego, który ma bardzo duże znaczenie dla dalszych etapów życia. Właśnie w tym wieku dziecko jest bardzo podatne na socjalizację – choć najważniejsza jest w tym czasie rodzina, potrzeba bliskiej relacji z kimś innym może spowodować pojawieniem się w życiu malca tzw. wyimaginowanego przyjaciela. Jeśli zauważysz, że Twoje dziecko mówi samo do siebie lub przedstawia Ci jakąś niewidzialną postać, nie martw się – to normalne zachowanie dla dziecka w tym wieku. Mówiąc do siebie, dziecko przetwarza informacje o świecie: uczy się i rozwija.

Wymyślony przyjaciel jest wytworem bujnej wyobraźni dziecka. Nie martw się, to zupełnie normalne! Co więcej, zjawisko to jest pożądane z punktu widzenia rozwoju umysłowego Twojego dziecka. Zobacz, co dobrego wynika z jego pojawienia się w życiu Twojego malucha.

 

Wyimaginowany przyjaciel:

• jest wyrazem bogatej wyobraźni i fantazji dziecka,
• świadczy o dużym potencjale intelektualnym dziecka,
• wspiera rozwój emocjonalny, psychiczny, społeczny i komunikacyjny dziecka,
• jest „treningiem” kreatywności dziecka,
• pomaga definiować pojęcia tj. miłość, przyjaźń, lojalność,
• wspiera poczucie bezpieczeństwa dziecka i pomaga rozładować napięcia emocjonalne,
• uwrażliwia dziecko na innych (dziecko rozróżnia JA od Nie-JA),
• ćwiczy pamięć.

Bujna fantazja trzyletniego dziecka to również próba cierpliwości dla rodziców. Maluch w tym wieku ma tak bogatą wyobraźnię, że nie jest w stanie rozgraniczyć prawdy od fikcji. Drobne kłamstwa lub konfabulacje w tym okresie nie są niczym nietypowym. Warto wykorzystać ten okres na to, aby uczyć dziecko, czym jest prawdomówność, uczciwość i szczerość, zamiast karać je za mijanie się z prawdą.

Co powinno Cię zaniepokoić?

Warto skonsultować się ze specjalistą, kiedy maluch:

• nie socjalizuje się – stroni od rówieśników, unika wspólnych zabaw,
• jest wyalienowany – preferuje samotność, kontaktuje się tylko ze zmyślonym przyjacielem, jest wycofany,
• żyje w świecie swoich fantazji – bardziej niż w świecie realnym,
• nie podejmuje interakcji z rówieśnikami – nie inicjuje rozmów ani zabaw,
• nie nawiązuje kontaktu wzrokowego – z Tobą czy kolegami,
• nie naśladuje – nie powtarza zaobserwowanych czynności i gestów.

Takie zachowania mogą wskazywać na zaburzenia ze spektrum autyzmu.

 

Dziecko 5-letnie: żywe srebro

Pięciolatek wciąż żywo interesuje się otoczeniem, ale bardziej niż dotychczas jest nastawiony na konkrety. Jego ciekawość poznawcza przejawia się tym, że w ekspresowym tempie uczy się nowych rzeczy i jest bardzo dociekliwe – jako rodzic lub opiekun uzbrój się w cierpliwość i nie bagatelizuj ciągłych pytań: a po co, a kiedy, a dlaczego? Udzielaj możliwie precyzyjnych odpowiedzi, nie unikaj trudnych tematów i nie odsyłaj dziecka z kwitkiem, kiedy próbuje się czegoś dowiedzieć.

Skok rozwojowy między 3 a 5 rokiem życia dziecka zauważysz zwłaszcza w kontekście jego rozwoju motorycznego. Pięciolatek jest niezwykle aktywny i sprawny fizycznie oraz manualnie, a także towarzyski i skory do współpracy. To dobry czas na wszelkie aktywności fizyczne (zajęcia sportowe, gry zespołowe, proste układy taneczne) oraz prace zręcznościowe, wymagające precyzji (masa solna, wycinanie, wyklejanie, rysowanie). Prawidłowy rozwój psychiczny pięciolatka zakłada, że dziecko w tym wieku jest bardziej spokojne i ostrożne: uznaje odmienne zdanie rówieśników lub członków rodziny, nie walczy o swoje zdanie tak zaciekle jak dotychczas – otwiera się na drugiego człowieka i uczy się z nim empatyzować, potrafi rozróżnić dobro od zła i zauważa je w świecie i otoczeniu. To sprawia, że naturalnym dla tego okresu jest możliwość pojawienia się złych snów – kiedy wystąpią, należy otoczyć dziecko wsparciem i nie bagatelizować jego lęków.

 

Jak wspierać rozwój pięciolatka?

• Zachęcaj go do współpracy z rówieśnikami – dziecko w tym wieku ma naturalną otwartość na współpracę, to dobry czas na nawiązywanie relacji z innymi dziećmi, a także naukę pojęć tj. negocjacje czy kompromis,
• Daj mu przestrzeń do samodzielności – niech samo się ubiera i współdecyduje o tym, co chce robić, co będzie jeść lub w co się ubierze,
• Do nauki wykorzystuj wyobraźnię – nauka liczenia stanie się mniej abstrakcyjna, gdy dodawanie i odejmowanie przerobicie na cukierkach lub ulubionych zabawkach,
• Spędzajcie razem aktywnie czas – pięciolatek to świetny kompan do wspólnych wycieczek rowerowych, spacerów z psem czy zabaw w parku. Na tym etapie rozwoju dziecko potrzebuje dużo ruchu,
• Ucz dziecko nazywać emocje i uczucia,
• Włączaj dziecko do prac domowych – rozwiniesz w nim poczucie odpowiedzialności,
• Wzmacniaj w nim świadomość relacji „przyczyna-skutek”,
• Dawaj dziecku komunikaty zwrotne – mów, co jest dobre a co złe, które zachowania są pożądane, a które niewłaściwe. Wytyczysz w ten sposób ramy, które pomogą dziecku w dalszym życiu i odkrywaniu świata oraz siebie w świecie,
• Wspieraj kreatywność – to czas, kiedy dziecko staje się mniej twórcze, a bardziej odtwórcze: aby nie zatraciło swojej kreatywności pomocne będą wszelkie zabawy oparte na wyobraźni – np. gra w teatrzyk, gra w skojarzenia, wspólne tworzenie fantastycznej opowieści, opowiadanie o swoich marzeniach itd.

 

Dziecko 7-letnie: spokój i wycofanie

7 lat to wiek, w którym dziecko staje się bardziej spokojne i wycofane. Przez kilka ostatnich lat zaspokoiło swoją podstawową potrzebę zdobywania wiedzy o świecie, dlatego teraz z przyjemnością odbywa podróż wgłąb siebie. Zauważysz, że coraz więcej czasu poświęca przesiadując w swoim pokoju, zaczyna wycofywać się z życia rodzinnego i mieć „swoje sprawy”. Zmienność nastrojów to kolejna cecha charakterystyczna dla siedmiolatka, która może okazać się dla rodziców trudną lekcją stąpania po cienkiej linie: kiedy nie okażesz dziecku atencji, może ono uznać, że nie jest dla Ciebie ważne. To właśnie w tym czasie rodzic może ze wzmożoną częstotliwością słyszeć z ust dziecka trudne słowa tj. „już mnie nie kochasz”, „pewnie jestem adoptowany” lub „przestałem być dla Ciebie ważny”, a kiedy zostanie otoczone większą atencją – dziecko może mówić „ciągle się mnie czepiasz”.

Cechy siedmiolatka:

• upór, dążenie do wyznaczonego celu,
• źle znosi porażki,
• wytrwałość,
• nie chce popełniać błędów,
• zamartwia się na zapas,
• podatny na obniżanie nastroju,
• gwałtownie reaguje, obraża się,
• interesuje go opinia innych ludzi,
• lubi mieć swoje tajemnice.

Ważnym momentem w życiu siedmiolatka jest też pójście do szkoły. O tym, jak przygotować siebie i swoją pociechę na ten etap, możesz przeczytać tutaj.

 

Jak wspierać rozwój siedmiolatka?

• Bądź wyrozumiały dla zmiennych nastrojów – szczególnie istotne jest, aby  podchodzić ze zrozumieniem dla – typowych w tym wieku – nastrojów depresyjnych. Nie traktuj ich przesadnie poważnie, ale nie bagatelizuj ich. Szanuj uczucia dziecka i nigdy się z nich nie naśmiewaj,
• Zachęcaj dziecko do prac manualnych – wycinanie, składanie papierowych modeli czy rysowanie pomogą rozwijać sprawność ręki. To ważne, żeby siedmiolatek mógł poradzić sobie dobrze z nauką pisania, która czeka go w szkole,
• Bądź elastyczny i działaj z wyczuciem – pomoże to, zarówno Tobie, jak i dziecku, przetrwać trudny czas huśtawki nastrojów,
• Debatujcie – całą rodziną stawiajcie jakąś tezę i rozmawiajcie na konkretny temat: w ten sposób nauczysz dziecko wyrażania opinii, wyciągania wniosków i konstruowania własnych myśli,
• Spędzajcie razem czas – oglądajcie wartościowe filmy, czytajcie dobrą literaturę.

 

 

Dziecko 10-letnie: dobry towarzysz

Ten etap to czas, w którym po raz pierwszy znacząco odwraca się rola rodziców: dotychczas to mama była w centrum świata dziecka, a teraz to tata wychodzi z cienia i staje się oczkiem w jego głowie. To on staje się autorytetem i głosem mądrości rodziny. Dziecko odnajduje prawdziwą frajdę w towarzyszeniu tacie w różnych czynnościach i obserwowaniu go przy pracy, a także w relacjach z otoczeniem. Dziesięciolatki są zazwyczaj bardzo towarzyskie: lgną do ludzi, lubią ich poznawać i z nimi przebywać – przez doświadczenie uczą się budowania relacji. Często są bardzo ufne i mają pozytywne nastawienie do otaczającego je świata. Lubią spędzać czas z rówieśnikami, nawiązują przyjaźnie, zakładają grupy towarzyskie. Ten etap rozwoju dziecka przebiega gładko i w miłej atmosferze – dziecko zna już granice, dlatego nie próbuje ich definiować i przekraczać, wie kim jest, zna wiele swoich preferencji, wie co mu się podoba, a co nie i umie z tej wiedzy korzystać. Inną cechą, która – obok towarzyskości i pogody ducha – dominuje w życiu dziesięciolatka, jest samodzielność. Przejawia się ona na wielu płaszczyznach, np. jako chęć posiadania wpływu na otoczenie (personalizacja własnej przestrzeni, urządzanie i ozdabianie swojego pokoju).

O tyle, o ile w relacjach rodzinnych i towarzyskich ten czas jest bardzo przyjemny, o tyle na płaszczyźnie szkolnej może dochodzić do pewnych zaniedbań lub konfliktów. Ma to silny związek z kształtującymi się w grupie klasowej regułami i ustalaniem hierarchii. Podobnie sytuacja może wyglądać, jeśli Twój dziesięciolatek ma rodzeństwo. Ten luz i optymizm, które cechują 10-latków, nie powinien zmylić rodziców i uśpić ich czujności – to chwila wytchnienia dla dziecka i rodziców, przed trudnym okresem dojrzewania, w które dziecko wejdzie za rok lub dwa.

Jak wspierać rozwój dziesięciolatka?

• Bądź dobrym wzorem – Twoje dziecko patrzy na Ciebie krytycznie i zaczyna potrafić wybierać te zachowania, które mu się podobają i powtarzać je. To czas, kiedy dobre wzorce są szczególnie ważne, zwłaszcza te idące od ojca, który na tym etapie staje się oczkiem w głowie dziecka,
• Doceniaj samodzielność – chwal inicjatywę dziecka i jego dobre pomysły, zachęcaj je do samodzielności i dokładaj obowiązków domowych,
• Traktuj poważnie – dziesięciolatek zaczyna wkraczać w etap, w którym czuje się już dorosły. Rozwój, jakiego dokonał w ciągu ostatnich lat, jest najszybszym w jego życiu: wie, kim jest i zaczyna wiedzieć, czego chce, dlatego chce czuć, że jest traktowany już nie jak dziecko.

 

Każde dziecko jest inne

Nigdy nie trać indywidualnego podejścia do swojego dziecka. To, że dziecko koleżanki rozwija się inaczej niż Twoje, jeszcze nic nie oznacza. Wskazane powyżej zachowania są typowe dla dzieci w określonym wieku, ale nie oznacza to, że wystąpią w katalogu zachowań Twojego dziecka – albo, że wystąpią w tych konkretnych przedziałach czasowych. Pamiętaj o tym, że każde dziecko rodzi się z zupełnie innymi cechami tj. temperament, budowa ciała, naturalne predyspozycje. Najlepsze, co możesz zrobić dla swojego dziecka, to obserwowanie go i wspieranie jego rozwoju – w tempie, jakie jest dla niego właściwe. Jeśli coś Cię zaniepokoi – skontaktuj się z psychologiem lub pedagogiem dziecięcym, aby zaczerpnąć fachowej porady.

To prawda – każde dziecko jest inne. Jednak pomimo indywidualnego toku rozwoju, każde dziecko przechodzi przez podobne etapy. Istnieje wiele cech wspólnych, charakterystycznych dla różnego wieku. Warto je poznać, aby móc lepiej zrozumieć swoje dziecko i wspierać jego prawidłowy rozwój.

 

źródło: https://www.puchatek.pl/rozwoj-dziecka-zachowania-typowe-dla-wieku/

 

 

JAK PORADZIĆ SOBIE Z WYPALENIEM RODZICIELSKIM

Polska jest w czołówce rankingu wypalenia rodzicielskiego. Skąd ten wynik?

Wypalenie rodzicielskie, czyli co?

Gdy dobrzy rodzice starają się za mocno, mogą stać się złymi rodzicami – wynika z wieloletnich badań zespołu profesor Moiry Mikolajczak i profesor Isabelle Roskam z prestiżowego Katolickiego Uniwersytetu w Lowanium w Belgii. Rodzice wypaleni czują się wyczerpani obowiązkami, czują, że „mają dość” opieki nad dziećmi, zaczynają dystansować się od nich emocjonalnie i dostrzegają kontrast między swoim samopoczuciem, a wcześniejszymi wyobrażeniami na temat własnego rodzicielstwa. Wypalenie rodzicielskie często idzie w parze z przemocą i zaniedbywaniem potomstwa.

Problem stresu rodziców, który przyjmuje szkodliwe poziomy, narastał jeszcze przed pandemią. Teraz nie jest lepiej.

DROGI RODZICU ZAPOZNAJ SIĘ Z LEKTURĄ, KTÓRA BYĆ MOŻE POMOŻE CI ZWALCZYĆ STRES RODZICIELSKI.

LINK DO POBRANIA-  10-strategii-dla-wypalonych-rodzicow.pdf

 

 

MOBBING BULLYING WŚRÓD MŁODZIEŻY

Drodzy rodzice zachęcam do zapoznania się z informacjami nt zagrożeń jakie mogą dotknąć wasze dziecko, warto wiedzieć na co zwracać uwagę i jak reagować. 

link do pobrania    M_i_B_informacja_dla_rodzicow_i_nauczycieli_(1).pdf

 

 

 

PORADY DLA RODZICÓW DOTYCZĄCE BEZPIECZNEGO KORZYSTANIA Z INTERNETU PRZEZ DZIECI

 

1. Odkrywaj Internet razem z dzieckiem.

Bądź pierwszą osobą, która zapozna dziecko z Internetem. Odkrywajcie wspólnie jego zasoby. Spróbujcie znaleźć strony, które mogą zainteresować Wasze pociechy, a następnie zróbcie listę przyjaznych im stron (pomocny będzie edukacyjny serwis internetowy – www.sieciaki.pl). Jeśli Wasze dziecko sprawniej niż Wy porusza się po Sieci, nie zrażajcie się – poproście, by było Waszym przewodnikiem po wirtualnym świecie.

2. Naucz dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa w Internecie.

Uczul dziecko na niebezpieczeństwa związane z nawiązywaniem nowych znajomości w Internecie. Podkreśl, że nie można ufać osobom poznanym w Sieci, ani też wierzyć we wszystko co o sobie mówią. Ostrzeż dziecko przed ludźmi, którzy mogą chcieć zrobić im krzywdę. Rozmawiaj z dzieckiem o zagrożeniach czyhających w Internecie i sposobach ich unikania.

3. Rozmawiaj z dziećmi o ryzyku umawiania się na spotkania z osobami poznanymi w Sieci.

Dorośli powinni zrozumieć, że dzięki Internetowi dzieci mogą nawiązywać przyjaźnie. Jednakże spotykanie się z nieznajomymi poznanymi w Sieci może okazać się bardzo niebezpieczne. Dzieci muszą mieć świadomość, że mogą spotykać się z nieznajomymi wyłącznie po uzyskanej zgodzie rodziców i zawsze w towarzystwie dorosłych lub przyjaciół.

4. Naucz swoje dziecko ostrożności przy podawaniu swoich prywatnych danych.

Dostęp do wielu stron internetowych przeznaczonych dla najmłodszych wymaga podania prywatnych danych. Ważne jest, aby dziecko wiedziało, że podając takie informacje, zawsze musi zapytać o zgodę swoich rodziców. Dziecko powinno zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie może przynieść podanie swoich danych osobowych. Ustal z nim, żeby nigdy nie podawało przypadkowym osobom swojego imienia, nazwiska, adresu i numeru telefonu.

5. Naucz dziecko krytycznego podejścia do informacji przeczytanych w Sieci.

Wiele dzieci używa Internetu w celu rozwinięcia swoich zainteresowań i rozszerzenia wiedzy potrzebnej w szkole. Mali internauci powinni być jednak świadomi, że nie wszystkie znalezione w Sieci informacje są wiarygodne. Naucz dziecko, że trzeba weryfikować znalezione w Internecie treści, korzystając z innych dostępnych źródeł (encyklopedie, książki, słowniki).

6. Bądź wyrozumiały dla swojego dziecka.

Często zdarza się, że dzieci przypadkowo znajdują się na stronach adresowanych do dorosłych. Bywa, że w obawie przed karą, boją się do tego przyznać. Ważne jest, żeby dziecko Ci ufało i mówiło o tego typu sytuacjach; by wiedziało, że zawsze kiedy poczuje się niezręcznie, coś je zawstydzi lub przestraszy, może się do Ciebie zwrócić.

7. Zgłaszaj nielegalne i szkodliwe treści.

Wszyscy musimy wziąć odpowiedzialność za niewłaściwe czy nielegalne treści w Internecie. Nasze działania w tym względzie pomogą likwidować np. zjawisko pornografii dziecięcej szerzące się przy użyciu stron internetowych, czatów, e-maila itp. Nielegalne treści można zgłaszać na policję lub do współpracującego z nią punktu kontaktowego ds. zwalczania nielegalnych treści w Internecie – Hotline’u (www.dyzurnet.pl). Hotline kooperuje również z operatorami telekomunikacyjnymi i serwisami internetowymi w celu doprowadzenia do usunięcia nielegalnych materiałów z Sieci.

8. Zapoznaj dziecko z NETYKIETĄ – Kodeksem Dobrego Zachowania w Internecie.

Przypominaj dzieciom o zasadach dobrego wychowania. W każdej dziedzinie naszego życia, podobnie więc w Internecie obowiązują takie reguły: powinno się być miłym, używać odpowiedniego słownictwa itp. (zasady Netykiety znajdziesz na stronie www.sieciaki.pl) Twoje dzieci powinny je poznać (nie wolno czytać nie swoich e-maili, kopiować zastrzeżonych materiałów, itp.).

9. Poznaj sposoby korzystania z Internetu przez Twoje dziecko.

Przyjrzyj się, jak Twoje dziecko korzysta z Internetu, jakie strony lubi oglądać i jak zachowuje się w Sieci. Staraj się poznać znajomych, z którymi dziecko koresponduje za pośrednictwem Internetu. Ustalcie zasady korzystania z Sieci (wzory Umów Rodzic-Dziecko znajdziesz na stronie www.dzieckowsieci.pl) oraz sposoby postępowania w razie nietypowych sytuacji.

10. Pamiętaj, że pozytywne strony Internetu przeważają nad jego negatywnymi stronami.

Internet jest doskonałym źródłem wiedzy, jak również dostarczycielem rozrywki. Pozwól swojemu dziecku w świadomy i bezpieczny sposób w pełni korzystać z oferowanego przez Sieć bogactwa.

 

 

 

JAK PRACOWAĆ Z DZIECKIEM NAD OGRANICZENIEM KORZYSTANIA Z MULTIMEDIÓW

 

 

KROK 1

POROZMAWIAJ Z NIM O TYM CO WIDZISZ

Na początku podziel się z nim swoimi obserwacjami, wyraź swoje obawy, powiedz, że martwisz sie o jego rozwój i zdrowie. 

Powiedz, że  w domu nastąpią pewne zmiany.

Będziecie więcej czasu spędzać razem, robić wspólnie nowe rzeczy, 

Zapewnij swoje dziecko, że zdobędzie nowe umiejętności i zainteresowania.

KROK 2

POINFORMUJ DZIECKO O NOWYCH ZASADACH

MAKSYMALNIE TRZY ZASADY.

1. Żeby włączyć telewizor, komputer, telefon trzeba mieć zgodę rodziców. 

Starsze dzieci powinni mieć odrobione lekcje, spakowany plecak na następny dzień, powtórzony materiał szkolny ( np. na sprawdzian czy kartkówkę).

2. Ustal, że korzystanie z multimediów może trwać maksymalnie do kolacji/ kąpieli. Po tym czasie dziecko powinno " wyciszać się i przygotowywać do snu ( czas wieczorny powinien być poświęcony na rodzinne gry, rozmowy, spędzanie wspólnego czasu)

3. Określ czas, jaki dziecko może spędzić przed komputerem, telewizją itp. 15-20 min, a może maksymalnie 1 godzinę dziennie, 

 

Czas spędzony przed komputerem nie wpływa korzystnie na rozwój dziecka, dlatego pamiętaj, że im krócej tym lepiej!!!!!

Ponieważ dzieci nie  do końca znają się na zegarku można wprowadzić stałą porę korzystania z multimediów, bądź nastawić minutnik, zegar w piekarniku.

 

Jasne i konsekwentne zasady ułatwią dzieciom zrozumienie nowych zakazów i zapobiegną frustracji.

 

KROK 3

WYPEŁNIJ LUKĘ

Dużą odpowiedzialność za nadużywanie multimediów ponoszą rodzice.

Drogi rodzicu, kierując się dobrem swojego dziecka pamiętaj, że jesteś pierwszym jego nauczycielem, zorganizuj dzień tak, aby wspólnie spędzić jak najwięcej czasu.

1. Możecie przygotowywać wspólnie posiłki.

2. Iść na spacer, pograć w grę planszową itp.

3. Wspólne planowanie i sporządzanie listy zakupów.

4. Zachęć dziecko do pomocy przy sprzątaniu domu, będzie Twoim pomocnikiem, gdy rozwieszasz pranie, wycierasz kurze, odkurzasz itp.

5. Stwarzaj szanse na rozwijanie zainteresowań, poprzez dostarczanie i zapoznawanie go z nowymi ciekawymi formami spędzania czasu wolnego.

6. Zapisz na dodatkowe zajęcia.

7. Zawieź do kolegów.

Dziecko bardziej niż grania i oglądania tv potrzebuje Ciebie!!!!!!!

KROK 4

POZNAJ WIRTUALNY ŚWIAT SWOJEGO DZIECKA

Tak jak wiesz, gdzie na dworze bawi się Twoje dziecko, z kim rozmawia i siedzi w klasie, u kogo nocuje, z kim się spotyka.......... Tak samo musisz wiedzieć w co gra i ogląda w internecie, jakich youtuberów lubi.

Pograj z nim w grę, zaobserwuj jak zachowuje się w trakcie grania, czy jest nerwowe, rozkojarzone, zmęczone.

KROK 5

BĄDŹ SOLIDARNY

SAM SKRÓĆ SWÓJ CZAS SPĘDZONY PRZED KOMPUTEREM, TELEFONEM ITP.  :)

 

 

RODZICU PRZECZYTAJ KILKA ZASAD JAK CHRONIĆ DZIECKO W SIECI

 

1. Ustal z dzieckiem zasady korzystania z Internetu. (Zwróć uwagę, by nie spędzało na komputerze zbyt wiele czasu)
2. Udostępniaj dziecku jedynie bezpieczne i pozytywne treści.
3. Rozmawiaj z dzieckiem o jego doświadczeniach w sieci.
4. Skonfiguruj ustawienia bezpieczeństwa w urządzeniu.
5. Zainstaluj program do kontroli rodzicielskie 

 

Chcesz uzyskać więcej informacji? Skorzystaj ze strony kampanii „Chroń dziecko w sieci” Link poniżej.

 

http://www.dzieckowsieci.pl

 

 

DROGI RODZICU

 

BĄDŹ PRZEZORNY,

ROZMAWIAJ ZE SWOIM DZIECKIEM,

PYTAJ GDZIE I Z KIM WYCHODZI,

NA BIEŻĄCO OBJAŚNIAJ MU ZAGROŻENIA,

PRZEWIDUJ I UZMYSŁAWIAJ DZIECKU O KONSEKWENCJACH ZACHOWAŃ

ORGANIZUJ CZAS I WYPOCZYNEK AKTYWNIE

STARAJ SIE ABY TWOJE DZIECKO NIE SPĘDZŁO CALEGO DNIA PRZE EKRANEM KOMPUTERA !!!

 

 

DROGI UCZNIU I RODZICU

 

W tym wyjątkowym okresie wymaga się od Was większego zaangażowania do zorganizowania czasu i miejsca na naukę. Należy położyć większy nacisk na pracę indywidualną, która wymaga samodzielności, samokontroli i samodyscypliny. Rodzice w tym czasie mają wspierać swoje dzieci w taki sposób, by wraz z nauczycielami motywować je do samodzielnej i systematycznej pracy. Pamiętajcie, że brak motywacji i systematyczności może być jednym z największych problemów w zdobywaniu wiedzy.

Czy Twojemu dziecku brakuje motywacji do nauki w domu? Ma do wykonania wiele zadań, ale nie może się zmotywować? Nie wiecie od czego zacząć i polepszyć efektywność uczenia się? Oto kilka zasad, które zmotywują każdego:

1. Poszukajcie ważne powody do nauki!

Jeśli będziesz dokładnie wiedzieć po co i dlaczego się uczysz to pojmiesz też wartość nauki. Przedmioty, które teraz wydają ci się niepotrzebne, w szerszym ujęciu mogą wpłynąć np. na zaliczenie egzaminu. Stwórzcie listę korzyści płynących z nauki!

2. Poszukajcie inspirującego miejsca do nauki!

 Zbyt głośne lub nieuporządkowane miejsce do nauki może wpłynąć na jej jakość. Zadbajcie o to, by nic nie odciągało uwagi dziecka podczas rozwiązywania zadań. Upewnijcie się, że wszystkie potrzebne materiały są pod ręką.

3. Stwórzcie system nagród!

Nagrody działają na nas motywująco. Gdy wyznaczysz sobie coś miłego za wykonanie określonego zadania na pewno o wiele łatwiej podejmujesz próby. Nagroda powinna być adekwatna do zadania.Może być np. ulubione danie za poprawnie napisany list z języka polskiego.

4. Uczcie się z innymi!

Współpraca z innymi, dzielenie się pomysłami, wspólne rozwiązywanie problemów wzmaga zainteresowanie nauką i poszerza zakres wiedzy. Dzielcie się pomysłami i zadawajcie pytania na wspólnej poczcie, forum, grupie dyskusyjnej, założonej przez wychowawcę.

5. Wprowadźcie poranną rutynę!

Rozpocznijcie poranek od czegoś inspirującego. To w jaki sposób rozpoczyna się poranek może zdeterminować cały dzień. Jeśli wstajesz późno i nie masz określonego celu to twoje działania są chaotyczne i trudno ci będzie znaleźć odpowiednią motywację do nauki. Zaplanuj poranek tak, by chętniej rozpocząć czas nauki o ustalonej przez was wspólnie porze.

6. Stwórzcie własną mapę marzeń!

Mapa marzeń to nic innego jak kolaż inspirujących słów, haseł, rysunków, zdjęć, cytatów które wzbudzają motywację i pozwalają skupić się na celach i zadaniach. Pobaw się i stwórz własną!

 

 

MOTYWOWANIE DZIECKA DO NAUKI

Dzieci uczą się tego, czego doświadczają:

 

- Jeżeli dziecko żyje w atmosferze krytyki – uczy się potępiać.

- Jeżeli dziecko żyje w atmosferze wrogości – uczy się walczyć.

- Jeżeli dziecko musi znosić kpiny – uczy się nieśmiałości.

- Jeżeli dziecko jest akceptowane i chwalone – uczy się doceniać innych.

- Jeżeli dziecko żyje w poczuciu bezpieczeństwa – uczy się ufności.

- Jeżeli dziecko żyje w atmosferze miłości - uczy się jak znaleźć miłość w świecie.

 

Jak rodzice powinni postępować, aby zachęcić dzieci do nauki?

WSPIERAJ, ALE NIE WYRĘCZAJ Rodzice nie muszą na nowo uczyć się tego, co dziecko w szkole. Naukę pozostawmy dzieciom. Rodzice maja wspierać. Częstym problemem jest odrabianie prac domowych. Pomagając w odrabianiu zadań domowych nie należy wyręczać dziecka. Należy wdrażać je do samodzielnej pracy. W procesie uczenia się ważną rolę odgrywa samokontrola wykonanej pracy. Chodzi w niej o to, aby dziecko samo odkryło swoje błędy i samo je poprawiło. Należy dziecko przyzwyczajać do podejmowania wysiłku, do pokonywania trudności, wtedy uwierzy we własne możliwości.

MĄDRZE MOTYWUJ  W procesie szkolnego uczenia się motywacja odgrywa dużą rolę. Jest siłą pobudzającą do nauki, zdobywania wiedzy i rozszerzania własnych zainteresowań. Od kar lepsze są nagrody, ale stosowanie ich musi być ostrożne. Złotym środkiem jest drobna nagroda, np. w postaci uznania rodziców, pochwały. Dziecko będzie miało poczucie, że rodzice doceniają jego trud i wysiłek włożony w naukę.

DOCENIAJ OSIĄGNIĘCIA DZIECKA Warto rozróżnić tutaj dwa pojęcia: osiągnięcia, a nie stopnie. Często pytamy dziecko po powrocie ze szkoły: „Co dziś dostałeś?”, a powinniśmy zapytać: „Czego się dziś nauczyłeś?”. O ile łatwo jest doceniać osiągnięcia dziecka, które otrzymuje dobre stopnie, to gorzej jest z dzieckiem, które ma kłopoty w nauce. Warto się zastanowić, czy niepowodzenia w nauce nie są objawem konkretnej przyczyny. Jest różnica miedzy dzieckiem, które nie chce się uczyć, a takim, które uczy się wolno i nie jest w stanie zrobić tego, co się od niego wymaga. W rozpoznaniu problemu może pomóc rozmowa z wychowawcą, pedagogiem szkolnym, a tak że badanie w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej.

NIE POZWÓL DZIECKU, BY ŹLE MÓWIŁO O SOBIE Często mamy okazję słyszeć, że dziecko źle mówi o sobie: „jestem głupi”, „nie dam rady”, „i tak mi się nie uda”. Są to głosy, które są wrogami sukcesu. Czasem nieświadomie nadajemy dziecku etykietę i tak o nim mówimy: „ten nie jest zdolny, ten powolny, ten zapominalski”. Sprawiamy, że dziecko tak zaczyna myśleć o sobie. Opatrywanie dzieci etykietami ogranicza ich nadzieję, marzenia i możliwości. Lęk przed niepowodzeniem powoduje u tych dzieci występowanie tendencji do rezygnacji, formułowanie niskich aspiracji i niskich oczekiwań oraz unikanie zadań, czy wręcz wagarowania.

BUDUJ W DZIECKU POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI Dziecko będzie myślało pozytywnie o sobie, gdy będzie miało poczucie własnej wartości. Rolą rodziców jest pomóc wykształcić w dziecku energię i inicjatywę, by zrekompensować poczucie niskiej wartości, by znaleźć sposób zrównoważenia swojej słabości, By dziecko myślało: „Może nie jestem najlepszym uczniem w klasie, ale za to najlepiej śpiewam, czy gram w piłkę”. Jest to szczególnie ważne w okresie dojrzewania, bo wówczas często jedynym źródłem poczucia własnej wartości jest akceptacja grupy rówieśniczej. Wiara we własne możliwości może zaprowadzić na sam szczyt, a jej brak powoduje utratę mnóstwa fantastycznych okazji do nauki, zabawy, poznania ciekawych ludzi