W dniu 17.10.2023 o godz. 10.00 na sali gimnastycznej zebrała się cała społeczność szkolna, aby po raz kolejny uczcić pamięć papieża Jana Pawła II, pierwszego w historii Papieża – Polaka, pierwszego w historii Papieża – Słowianina, o którym tak pisał w jednym ze swoich proroczych wierszy nasz wieszcz narodowy Juliusz Słowacki:
„Pośród niesnasków Pan Bóg uderza
w ogromny dzwon,
dla słowiańskiego oto papieża
otwarty tron…”
Zgromadzona publiczność mogła pogłębić swoją znajomość osoby oraz nauczania Jana Pawła II, dzięki spektaklowi słowno – muzycznemu, który został przygotowany, pod czujnym okiem katechety, przez uczniów naszej szkoły. W trakcie przedstawienia bardzo mocno zostało uwypuklone, że Jan Paweł II jest owocem polskiej ziemi, która od czasu Chrztu Polski w 966 roku wyrosła z „wiary i krwi”, wydając wybitnych władców, książąt, królów, niezwykłych malarzy, kompozytorów, muzyków, poetów, świętych i błogosławionych, tyle pokoleń wiernych Bogu i Ojczyźnie, aż do przelania krwi i oddania swego życia. Na zamontowanej tablicy multimedialnej można było zobaczyć najsłynniejsze postaci z naszej historii w trakcie piosenki „O ziemio Polska, ziemio ojczysta…” (Ten oraz pozostałe utwory muzyczne były prowadzone przez Julię Sikorską, Julię Mazur, Julię Mosorka i Annę Ciupa). Następnie na scenie pojawiło się dwóch piłkarzy (w tej roli Jakub Rogowski i Bartosz Ciupa), którzy po krótkiej wymianie piłki między sobą, wygłosili wiersze, w których przedstawili drogę Karola Wojtyły z „Wadowic nieznanych do wiecznego miasta na Piotrowy tron”. I wtedy na scenę wybiegli uczniowie klas młodszych, którzy machając biało – czerwonymi i biało – żółtymi chorągiewkami w sposób brawurowy zaśpiewali piosenkę: „Kochamy Cię Janie Pawle II”.
Tegoroczny XXIII Dzień Papieski przeżywany był pod hasłem: „Jan Paweł II. Cywilizacja życia”. W związku z tym prowadzący przedstawienie Izabela Kowcz i Konrad Stec przypomnieli zebranym, że święty Jan Paweł II w czasie całego swego pontyfikatu wzywał wszystkich ludzi dobrej woli, aby budowali cywilizację życia. A wielce wymownym przykładem takiej postawy, która wybiera życie nawet wbrew śmierci jest rodzina Ulmów z Markowej, która w czasach okupacji i grozy śmierci niosła pomoc i ratunek dla potrzebujących i ukrywających się rodzin żydowskich. Przez piętnaście miesięcy w domu Ulmów znalazło schronienie 16 osób. Donos złożony na posterunku żandarmerii w Łańcucie zniszczył to trudne konspiracyjne życie kilku rodzin. Wszyscy ponieśli śmierć. Okupacja niemiecka i donos uruchomiły machinę śmierci. Zgromadzeni widzowie mogli zobaczyć na tablicy multimedialnej zdjęcie całej rodziny Ulmów i wysłuchać wiersza, wygłoszonego przez Kacpra Jamrożego, Wiktora Rolaka i Kamila Czernatowicza, dzięki czemu mogli lepiej pojąć, że kluczem do zrozumienia tego, co zrobili Wiktoria i Józef Ulmowie nie była ich męczeńska śmierć, bo z całą pewnością nie chcieli umierać. Nie był też sam fakt ukrywania Żydów, choć było to bezsprzeczne bohaterstwo. Lecz kluczem było ich codzienne, ciche, dobre, zwyczajne życie, które wydało owoc nadzwyczajnej gościnności w ekstremalnie niebezpiecznych warunkach i otwarcia na ludzi potrzebujących pomocy. W nawiązaniu do postawy Ulmów idealnie pasowały słowa piosenki, która potem zabrzmiała: „Przez ile dróg musi przejść każdy z nas, by móc człowiekiem się stać…”
Po tym mocnym fragmencie spektaklu na temat bohaterskiej postawy rodziny Ulmów na telebimie ukazało się zdjęcie Jana Pawła II w białym stroju na tle majestatycznych gór i na scenie pojawili się Jakub Dutkiewicz, Aleksander Mierzwa i Marcel Orda, którzy powiedzieli wiersz: „Biały Pasterzu”, nawiązujący do górskich wypraw naszego wielkiego Rodaka. Jednak motywem przewodnim tego wiersza były słowa:
„Biały Pasterzu z gorącym sercem,
Ojcze święty zawołaj raz jeszcze:
Niech zstąpi Duch Twój!
Niech zstąpi Duch Twój!
i odnowi ziemię.
Było to echo słów Jana Pawła II, które wygłosił podczas swojej pierwszej pielgrzymki do Polski. Zostały one przywołane w krótkiej prezentacji multimedialnej. I zaraz potem zgromadzona widownia wysłuchała piosenki: „Nie zastąpi Ciebie nikt…”, w refrenie której pojawiają się słowa: „Zstąpił Duch do naszych serc, stał się cud, zniknął lęk”. Ostatnim punktem przedstawienia był wspólny śpiew ulubionej pieśni Jana Pawła II, czyli „Barki”.
Na zakończenie zabrała głos dyrektor szkoły pani Monika Gieszczyk, która podziękowała wszystkim za udział w tej uroczystości; szczególne słowa podziękowania zostały dedykowane młodym artystom oraz ich opiekunowi za trud włożony w przygotowanie tego spektaklu. Słowa podziękowania należą się także paniom Lidii Zubal i Katarzynie Kopeć za pomoc w przygotowaniu scenografii oraz panu Hubertowi Haniszewskiemu za profesjonalną obsługę sprzętu multimedialnego.
Jacek Rozpędowski
